رویای با تو بودن را نمی توان نوشت

نمی توان گفت وحتی نمی توان سرود

باتو بودن قصه شیرینی است وسعت تلخی تنهایی

وداشتن تو فانوسی به روشنایی هرچه تاریکی درنداشتند و

ومن همچون غربت زده ای در آغوش بی کران دریای بی کسی

به انتظار ساحل نگاهت می نشینم

ومی مانم تا ابد

وتا وقتی که شبنم زلال احساس

زنگار غم را از وجودم بشوید

دریای من

کاش قلب وسعت می گرفت

شمع با پروانه الفت می گرفت

کاش توی جاده های زندگی خنده

هم از گریه سبقت می گرفت